آژانس های سازمان ملل، بازوهای خطرناک آمریکا در ایران

آژانس های وابسته به سازمان ملل چه در ایران و چه در کشورهای دیگر، عملا به عنوان بازوان اجرایی و عملیاتی غرب و امریکا در این کشورها محسوب می شوند. دکترین امنیت ملی امریکا در معرفی شاخه های نظامی و غیرنظامی اش که به منظور استعمار کشورهای دیگر آن را طراحی و اجرا کرده است، واضحا از سازمان ملل و آژانس های این سازمان نظیر صندوق جمعیت، یونیسف، فائو و..  به عنوان بازوان اجرایی خود در دیگر کشورها نام می برد، زیرا اتاق‌های فکر امریکایی به خوبی دانسته اند جنگ و خون ریزی همیشه جواب نمی دهد و بهتر است برای کنترل، نظارت و دخالت بر امور کشورها، از روش هایی نرم نظیر ایجاد چنین دفاتری در کشورهای مذکور استفاده کند.

سازمان ملل دارای ارکان فرعی و اصلی ای است که به بیانی ساده این ارکان دارای ساختاری هستند که یا کشورها را موظف می کند به آن بپیوندند نظیر کمیسیون ها و میثاق ها، یا سازمان علی الظاهر خود را ملزم به پیوستن به آن کشور نشان می دهد؛ نظیر دفاتری که سازمان ملل در داخل کشور ها ایجاد می کند. برای مثال کشورها گاها موظف اند که خود را ملزم به الحاق و اجرای برخی کنوانسیون ها کنند، یکی از کنوانسیون هایی که در دوران اصلاحات تلاش بسیاری شد تا ایران را به آن ملحق کنند کنوانسیون CIDAW بود که دارای مفادی ضداسلامی و درخلاف جهت استحکام بنیان خانواده های مسلمان بود.

اما بازوی قوی تری از این کنوانسیون ها و میثاق های بین المللی که کشورها را زیر بار تعهد می برند، نیز وجود دارند و آن، دفاتر سازمان ملل هستند که علی الظاهر با توافق میان دولت ها و سازمان ملل در خاک کشور مذکور شروع به فعالیت می کنند. اما بسیاری از کشورها به خصوص جمهوری اسلامی ایران ناچارا با حضور چنین دفاتری موافقت کرده اند که علت اصلی آن را می توان در سنگ اندازی غرب و کارشکنی در امور داخلی و خارجی ایران در صورت عدم موافقت با حضور این دفاتر دانست.

به طور مثال در موضوع جمعیت که در یکی دو سال اخیر به تهدیدات حاصل از کاهش آن تاکید بسیار شده است، جمهوری اسلامی ایران از سوی این مجامع تهدید به تحریم در صورت جلوگیری از برنامه تنظیم خانواده شد. به همین ترتیب در موضوعاتی به ویژه موضوع سلامت و بهداشت درصورتی که جمهوری اسلامی با حضور چنین دفاتری در کشور موافقت نکند ناچارا باید بیشتر از وضع موجود زیر بار تحریم هایی نظیر تحریم های دارویی به دلیل عدم همکاری با آژانس های بهداشت و سلامت سازمان ملل نظیر WHO برود.

اما پرسش مهمی که مطرح می شود، این است که آیا دفاتر سازمان ملل نظیر یونیسف و یونسکو و.. که در خاک جمهوری اسلامی ایران مشغول به فعالیت هستند خود را وامدار کدام مرجع می دانند؟ یقینا مرجع مذکور دولت جمهوری اسلامی نبوده و این دفاتر واضحا در خدمت و اختیار اربابان غربی و امریکایی خود هستند. حال تصور شود که در تمامی حوزه هایی که می توان نام برد، سازمان ملل اقدام به ایجاد یک آژانس برای خود کرده که در خاک کشورها مشغول به فعالیت هستند.

برنامه یونیسف، آژانس های صندوق جمعیت، فائو (خوراک و کشاورزی)، یونسکو، بهداشت جهانی، بانک جهانی اقتصاد، شورای پناهندگان و سایر دفاتر دیگر این سازمان، به طور کل تمامی حوزه های موجود در یک کشور را شامل می شوند. نحوه فعالیت این دفاتر را میتوان در ... دسته تقسیم نمود که عبارتند از:

نخست، دخالت در روند قانونگزاری و اجرایی: دفاتر مذکور را می توان به نحوی دارای مقامی مشورتی و اثرگذار در تنظیم و تصویب اسناد و قوانین در برخی از دستگاه ها دانست. حضور در جلسات برخی دستگاه های مهم نظیر وزارت بهداشت، مرکز آمار، دادگستری، معاونت امور زنان و... به همین ترتیب همکاری در تدوین سیاست ها به خصوص در حوزه های سلامت، زنان و کودکان، از جمله مهمترین اقدامات آنان در سطح کلان و به منظور تاثیر بر روند قانونگذاری و تدوین سیاست ها می باشد. باید توجه داشت که صرف حضور در این جلسات و ارتباط گیری افرادی وابسته به غرب با مسئولین امر،  خود به تنهایی محل خطر و تهدید بوده و امکان دستیابی به اسناد طبقه بندی شده یا اثرگذاری مطابق میل غرب بر این روند تدوین این اسناد امکان پذیر خواهد شد.

دومین محوری که از تهدیدات حضور این دفاتر می توان از آن نام برد، شناسایی افراد و ساماندهی شبکه ای از افراد در صنوف مختلف تحت پوشش هایی نظیر ان جی یوها و سمن ها به عنوان بازویی برای اجرای سیاست های این دفاتر در قالب حرکت های مردمی و در مرحله بالاتر، حمایت و تقویت این شبکه ها سازی ها، به منظور علم کردن آنان در مقابل حاکمیت است. لذا دیده می شود بسیاری از سمن هایی که در حوزه زن، کودکان کار و محیط زیست مشغول به فعالیت هستند، کاملا بر اساس آن چه مد نظر غرب بوده در حال حرکتند و با شعارهای جمهوری اسلامی فاصله بسیاری دارند. فعالیت در موضوعاتی نظیر صلح و محیط زیست با شعار نه به سلاح هسته ای، تلاش برای معرفی جمهوری اسلامی به عنوان ناقض حقوق بشر در بحث زندانیان سیاسی و در بحث زنان، تلاش برای آزادی همجنسگرایی و زنا، از جمله اقداماتی است که توسط این سمن ها و با حمایت دفاتر سازمان ملل انجام می گیرد.

منتشر شده در خبرنامه دانشجویان ایران