نگاهی انتقادی به کمیسیون مقام زن

کمیسیون مقام زن اولین بار در 21 ماه جون 1946 کار خود را آغاز کرد. این کمیسیون در ظاهر قدرت اجرایی و تصمیم گیری نداشته و تنها درسطح مشورتی در حال انجام فعالیت می باشد .

اگرچه حضور درمجامع بین المللی نظیر کمیسیون مقام زن می تواند نقطه مثبتی در سیاست خارجی کشورمان باشد لکن باید توجه داشت این موضوع تنها به یک حضور ساده ختم نشده و در بسیاری از موارد زمینه ساز فشارها و دخالت های بسیاری در امور داخلی کشور می شود. در همین راستا چندین دیدگاه در این جاچندین دیدگاه پدید می آید که عده ای با تصوری خوش بینانه حضور ایران در این مجامع را محلی برای نشان دادن چهره زن مسلمان می دانند و در سویی دیگر، دیدگاه واقع بینانه تری وجود دارد که این حضور را نفی نکرده لکن آسیب های ان را بیشتر از فوایدش می داند.

گواه این سخن آن جاست که در دوره اصلاحات، گروهی از مسئولین زن ایرانی به سرپرستی زهرا شجاعی، مشاور امور زنان محمدخاتمی، با حضور در این کمیسیون و قرارگرفتن در جو حاضر در این مجامع بین المللی، پس از بازگشت خود تلاش بسیاری کردند تا ایران را به یکی از کنوانسیون های مطرح شده در این کمیسیون با نام کنوانسیون سیدا (رفع هرگونه تبعیض علیه زنان) ملحق کنند. سیدا دارای مفادی کاملا غیر اسلامی و ضد زن بوده که از جمله آنان می توان به رسمیت شناختن همجنگسرایی،  حق تن! (زنا) و مساوی خشونت قراردادن دستورات اسلام اشاره کرد. نکته قابل توجه آن جاست که  طرح الحاق ایران به این کنوانسیون توسط شورای نگهبان در آن زمان رد شد اما این افراد هم چنان برای الحاق ایران به سیدا تلاش می کردند که این تلاش به ظاهر و با به پایان رسیدن دولت اصلاحات پایان یافت.

کمیسیون مقام زن اولین نشستی نیست که برگزار کنندگان آن تحت لوای حمایت از زن به دنبال منافع سیاسی خود هستند. نشست AWIDکه با موضوع اقتصاد زن برگزار می شود و همواره نیز ایرانیان فراوانی در آن شرکت می کنند یکی دیگر از تورهای غرب است که تحت پوشش موضوع اقتصاد زن بر روی موضوعاتی چون همجنسگرایی و حق باکرگی (یا همان زنا) تمرکز دارد. قابل ذکر است که نشست AWID را 39 سازمان برانداز نظیر: بنیاد یهودیان، امریکن اینتر پرایز، بنیاد تــد و... حمایت می کنند که ذکر نام این سازمان ها برای زیر سوال بردن کل داستان این نشست ها کافی است.

در کنار مقامات دولتی که در این نشست ها شرکت می کنند سازمان های مردم نهاد نیز حق حضور در این نشست ها را داشته و در برخی موارد مدت زمان سخنرانی که به این سمن ها تعلق میگیرد از زمان اختصاص یافته به مقامات دولتی بیشتر است. به بیانی دیگر اپوزوسیون خارج از کشور نیز تحت عنوان سازمان های مردم نهاد (NGOها) در این کمیسیون ها شرکت کرده و آن چه واضح است مواضع معاندانه این افراد در برابر جمهوری اسلامی است که در این کمیسیون ها فرصتی برای ابراز آن پیدا می کنند.

در پایان می توان این گونه نتیجه گرفت که کسی مخالف حضور ایران در مجامع بین المللی نبوده لکن چه کسی قرار است با شرکت در این مجامع چهره ای از زن مسلمان ایرانی را به نمایش بگذارد ؟ ایا افرادی که به محض قرار گرفتن در این نشست ها هویت خود را گم کرده و رنگ می بازند و حاصل سفرشان الحاق ایران به کنوانسیون هایی می‌شود که از ریشه غیراسلامی هستند، می توانند سفیران مطمئنی برای جمهوری اسلامی باشند ؟ در این میان اپوزوسیون خارج از کشور نیز از حضور ایران در این کمیسیون آشفته شده و سعی بر متهم نمودن ایران مبنی بر زد بند برای حضور در این کمیسیون کرده اند.

مکررا ذکر این نکته ضروری است حضور ایران در مجامع بین المللی امتیازی در سیاست خارجی کشورمان بوده لکن نباید فراموش کرد نشست هایی که  حامیان و برگزار کنندگان آن یا دست شان به امضای تحریم علیه ایران الوده است و یا هدف اصلی شان براندازی در سایر کشورهاست، هرگز نمی توانند دوستان و دلسوزانی برای مردمان به ویژه زنان ایران اسلامی‌مان باشند.

 

منتشر شده در رجانیوز