محیط زیست، پوششی برای دخالت

محیط زیست، به دلیل آن که مستقیما بر شهروندان جامعه در حال اثر گذاری و اثر پذیری است، همواره از موضوعاتی بوده که سهم زیادی در مشغول کردن افکار عمومی به خود داشته است و دولت‌ها نیز مکررا از این مدخل مورد نقد و اعتراض قرار گرفته اند.

امروزه مسائل شاخص در محیط زیست نظیر آلودگی هوا، بازیافت، حفظ گونه های نادر جانوری و گیاهی، آلودگی آب‌ها و سایر مواردی از این دست تبدیل به محوری برای مطالبه گری از سوی گروه های فعال در بحث محیط زیست از دولت‌ها شده است.

نه تنها در جمهوری اسلامی ایران، بلکه در اکثر کشورهای جهان، موضوع محیط زیست از جمله محورهایی است که پیرامون آن سازمان های مردم نهاد بسیاری مشغول فعالیت هستند. همانطور که گفته شد در اکثرکشورهای جهان محیط زیست به عنوان یکی از اصلی ترین مطالبات گروه های مدنی از حاکمیت ها شناخته می شود. بنابراین همین نکته کافی است تا محیط زیست و فعالین آن به دلیل اصطکاکی که در اکثر موارد باحکومت ها دارند، مورد توجه استعمار جهانی به ویژه دستگاه های امنیتی غرب قرار گیرند.

در جمهوری اسلامی ایران نیز، موضوع محیط زیست از سوی سه گروه به شدت دنبال می شود: نخست فعالین محیط زیست که نگران آسیب دیدن و یا از بین رفتن محیط زیست بر اثر عوامل مختلف هستند، گروه های دولتی که می بایست برای حفظ محیط زیست برنامه ریزی و اقدام کنند و اما گروه سوم، جریانات وابسته به غرب هستند که از نگرانی گروه نخست نهایت سو استفاده را برده و به دنبال اهداف خود که تبدیل مطالبات عمومی به تقابل با حاکمیت است می باشند.

انرژی هسته ای، موضوعی که بیش از یک دهه است که تبدیل به اهرمی برای فشار به جمهوری اسلامی ایران از سوی استعمار جهانی شده است. تحریم های پی در پی که با هدف فلج کردن جمهوری اسلامی به منظور دست بر داشتن از این تکنولوژی صورت گرفته بود نه تنها مانع حرکت رو به جلو نشد بلکه به تدریج باعث شد انرژی هسته ای تبدیل به خط قرمزی برای جامعه اسلامی ایران شود. اما جنگ نابرابر غرب با جمهوری اسلامی تنها محدود به وضع تحریم‌ها نیست. شاخه ای دیگر از کارشکنی های غرب برای سنگ اندازی در برنامه هسته ای ایران و بدبین کردن مردم کشور نسبت به این فناوری است.

صلح و محیط زیست، شعاری است که اخیرا از سوی برخی فعالین محیط زیست و همچنین برخی مسئولین زیاد شنیده می شود. شعار پرفریبی که علی الظاهر به دنبال دلسوزی برای سالم نگه داشتن محیط زیست مطرح شده، اما هنگامی که موارد به کاربردن آن در ایران و درکشورهای درحال توسعه بررسی می شود، ثابت می گردد که عملا برنامه های هسته ای کشور را هدف گرفته و هرگونه پیشرفت دربرنامه هسته ای را برابر با تهدیدی برای صلح و تخریب محیط زیست می داند.

در همین راستا می توان به اجلاسی موسوم به «اجلاس ریو» در سال ۲۰۱۲ اشاره کرد که یکی از ۲۱ هدف این اجلاس تلاش برای تعطیلی فعالیت های هسته ای به بهانه حفظ محیط زیست اشاره کرد. این محور تا حدی برای برگزار کنندگان این اجلاس مهم بود که حتی حاضر نشدند در تدوین سند نهایی کنفرانس با فعالیت های بی خطر هسته ای که خود نام صلح آمیز را بر آن گذاشته اند موافقت کنند.

از طرفی، فعالیت های مردمی در حوزه محیط زیست فرصت مناسبی را برای سرویس های غربی مهیا کرده است تا تحت پوشش موسساتی بین المللی نظیر صلح سبز و امثالهم ضمن ورود به کشور، با برخی از این سمن ها ارتباط گرفته و در سایه حمایت آنان را به تغییر مسیر از مطالبه گری برای محیط زیست به مقابله گری با نظام به بهانه تلاش برای حفظ محیط زیست وادار کند.

اما نگرانی غرب برای آلوده شدن محیط زیست در حالی است که در آزمایشگاه ملی اوک ریج آمریکا نخستین سانحه هسته ای در پی انفجار رخ می دهد. پس از آن انفجار در راکتور هسته ای کانادا و سپس بمباران شیمیایی ژاپن از سوی امریکا رخ می دهد.این موارد از جمله فاجعه های هسته ای بوده است که یا در امریکا صورت گرفته و یا امریکا مسبب آن بوده است و حال امریکا و بازوان نظامی و غیر نظامی اش نظیر سازمان ملل و سمن های بین المللی هستند که کاسه داغ تر از آش شده و فعالیت های هسته ای کشورهایی نظیر ایران را برای محیط زیست خطرناک می دانند و با نفوذ در داخل برخی سمن های ایرانی آنان را تشویق به مخالفت با فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران می کنند.

شاهدیم که کارشکنی در اهداف بلند مدت جمهوری اسلامی به بهانه حفاظت از محیط زیست به فعالیت های هسته ای محدود نمی شود و در سال های اخیر و بامطرح شدن موضوع بحران جمعیت، جریاناتی سعی می کنند به بهانه به خطر افتادن محیط زیست برای جلوگیری از این امر هرگونه اقدامی را انجام دهند. در همین راستا می توان به اجلاسی که در سال جاری در هتل اسپیناس برگزار شد اشاره کرد.

در میان مهمانان مدعو این اجلاس که به میزبانی سازمان محیط زیست برگزار شده بود، نام سازمان IPPF هم به چشم می خورد. فدراسیون جهانی تنظیم خانواده، IPPF، یکی از نهادهای وابسته به غرب است که در کشورهای در حال توسعه به شدت در حال اجرای برنامه های کاهش جمعیت تحت عناوین و پوشش های مختلف است. این سازمان به ظاهر مردمی و درباطن وابسته به امریکا چندین سال است که در جمهوری اسلامی ایران درحال اجرای برنامه های کاهش جمعیت بوده است.

حال با حضور در اجلاسی که مجری آن سازمان محیط زیست است IPPF به دنبال آن بود که اعلام کند هرگونه فعالیتی در زمینه افزایش جمعیت باعث صدمه زدن به محیط زیست میشود! اگر از این سوال که علت حضور یک سازمان نه چندان خوشنام غربی که ربطی هم به محیط زیست ندارد در این اجلاس بگذریم، این سوال پیش می آید که آیا امریکا و انگلیس و بسیاری از کشورهای غربی دیگر که به شدت درحال اجرای سیاست ها تشویقی به منظور افزایش جمعیت هستند، محیط زیست را به خطر نمی اندازند و فقط جمهوری اسلامی ایران است که هرگونه فعالیتش آن هم در شرایطی که به بحران کاهش جمعیت نزدیک می شود در زمینه ازدیاد نسل موجب به خطر افتادن محیط زیست می شود؟

آیا باوجود اینکه تاکنون این کشورهای غربی بوده اند که در دفن زباله های هسته ای شان یا با مشکل یا باحوادث رو به روشده اند و یا رو به استفاده از سلاح اتمی آورده اند، باز هم جمهوری اسلامی است که فعالیت های شفافش در زمینه انرژی های هسته ای مخاطره آمیز بوده و ناقض صلح است؟

منتشر شده در تهران نیوز