اگر چه...

نه اینکه کاسه صبرم لبریز شده باشه از همه حرف هایی که در سینه حبس کردم

نه اینکه کم آورده باشم جلوی کنایه هایی که در لا به لای نوشته ها شنیدم

من همه این کنایه ها را دوست داشتم، همه این دلخوری هایی که به شکل کلمه درومدند و من رو بی مسئولیت، نامرد، بی انصاف، یکی مثل بقیه،  دونست، همه را دوست داشتم

فقط کمی و شاید بیشتر از کمی دلم گرفت از حجم این همه حرف ِ خورده، این همه دفاع ِ نکرده،...

آدم های بد و بی انصاف و نامرد هم ممکن است گاهی دلشان بگیرد

راستی، من چه قدر داد برای کشیدن دارم...

با سکوتم برای هر زخمی 

در دلم کوهی از نمک دارم

کاش هیچ کس این پست را نه ببیند نه بخواند نه پیغامی بگذارد...